IZVAN VUČJEG ČOPORA

Nedavno je na teritoriji prestonice Srbije pronađena vučica koja je uzgajana u zarobljeništvu. To je izazvalo veliku medijsku pažnju, a oni koji su pažljivije pratili priču primetili su kako se ova divlja životinja, zatečena u za nju sasvim neprirodnim okolnostima, veoma čudno ponašala.

Prirodno, vukovi žive u čoporima sa razvijenom hijerarhijskom strukturom. Svaki čopor čini dominantan par (alfa mužjak i alfa ženka) i njihovi potomci prve i druge generacije, koji su stari od dve do tri godine. U čoporima kakvi žive u Srbiji obično je pet do osam vukova, a ponekad mu se priključi vuk samotnjak koji nije u srodstvu sa ostalim vukovima.

Čopor prevaljuje ogromne razdaljine, čak i po stotine kilometara dnevno, a svi vukovi zajedno love. Hrana se raspodeljuje prema hijerarhiji, tako da mladi mužjaci koji su nisko rangirani vrlo teško preživljavaju i gotovo su gladni. To ih podstiče na migraciju, traženje novih teritorija i osnivanje svojih čopora. Čopor zauzima teritoriju od 100 do 1000 kvadratnih kilometara i vrlo retko zalazi u teritorije drugih čopora.

Čopor će dugo lutati dok ne pronađe pogodno prirodno stanište. U ogromnom prostranstvu svoje lovne teritorije, smestiće se uvek na najnepristupačnijem području, daleko od naseljenih oblasti, u kakvoj gustoj i niskoj šumi, u zaraslom šipragu ili trsci močvare.

Prema podacima Međunarodnog centra za vukove, na planeti žive tri vrste vuka: najpoznatiji sivi vuk (Canis lupus), crveni vuk (Canis rufus) i etiopski, abisinijski vuk (Canis simensis) koga neki istraživači smatraju za šakala, a ne vuka. Sivi vuk naseljava severnu hemisferu, a na teritoriji Evrope ima više podvrsta.

Kako biolozi kažu, vuk ima univerzalni tip građe mesoždera koji je kod njega “doveden do visokog savršenstva”. Sa velikom glavom i snažnom čeljusti, mišićavim vratom i jakim dugim nogama, vuk je posebno osposobljen za lov brzim i istrajnim trčanjem.

Hrani se gotovo svim kičmenjacima, pre svega papkarima i kopitarima, a potom su mu na meniju zečevi i razne druge životinje. Ponekad se hrani i ostacima uginulih životinja. Mužjaci vuka u proseku teže od 20 do 60 kilograma, a ženke od 15 do 55 kilograma.

Mada se tradicionalno smatra opasnim, vuk zapravo nije pretnja čoveku. U literaturi jedva da ima zabeleženih slučajeva neizazvanog napada vuka na čoveka, a neki istraživači smatraju da u poslednja dva veka ne postoji nijedan. Uz to, uprkos njegovom mitskom, religioznom i tradicionalnom značaju, pojedini biolozi veruju da je vrlo mali deo ljudske populacije imao bilo kakva direktna iskustva sa ovom vrstom.

Istraživači koji se bave vukovima navode da se najčešće slučajevi prijavljenog kontakta svode na “slučajeve radoznalog i slobodnog posmatranja ili praćenja ljudi na distanci”. Što se tiče stvarnih napada, uglavnom su u pitanju bili vukovi zaraženi besnilom ili vukovi koji se brane od seljaka nakon što su zatečeni u staji.

Prema podacima iz dokumenta pod nazivom Akcioni plan za očuvanje vuka u Srbiji, u našoj zemlji živi između 700 i 800 jedinki. Prema Pravilniku o proglašenju i zaštiti strogo zaštićenih i zaštićenih divljih vrsta biljaka, životinja i gljiva, vuk je strogo zaštićena vrsta u skladu sa zakonom. U svakom slučaju, po zakonima u Srbiji, vuk ne može da se uzgaja u kućnim uslovima jer je držanje i reprodukovanje divljih i egzotičnih životinja zabranjeno.

S.B./M.Đ.*

—–

Foto: Depositphotos/OndrejProsicky

*Prema podacima iz članka istih autora “Lovac u fabuli” objavljenom u listu Vreme

Ovu i druge priče možete čitati i na www.naukakrozprice.rs